Ik hou van de stad

Bram is terug in beschaving. Na 2 tussenstops in het noorden van Chili kwam hij aan in Santiago... en hij zag dat het goed was. Geen bedelende kinderen die een pakjes kauwgom aan de tourist willen brengen of gewoon mee naar Mac donalds na het uitgaan. Weer normale winkels met redelijkerwijs geprijsde spullen die niet altijd garant staan voor discussie. Schone straten, mannen in pak, mooie vrouwen in het park. Dat had hij eigenlijk al een goede 4 maanden niet meer gezien. De taxi-chauffeurs speelden weer muziek die hij kende, of die zelfs zijn goedkeuring kon wegdragen. Ow en daar was de Starbucks, een wat overprijsde en stomme verslaving maar voor hem desalniettemin steeds weer een genot, bovendien funcioneert Bram gewoon een stuk beter na een halve liter goede koffie in de morgen, vreemd genoeg een schaars goed in een groot deel van Zuid-Amerika.
Een Nederlandse jongen, een vriend, die hij eerder had ontmoet en mee had rond gereisd in Bolivia en Peru, woonde nu in Santiago voor zijn stage. Om zijn aankomst te vieren spraken zij af in een goed restaurant in de stad. Misschien was het zijn overdosis witte rijst met bonensaus maar het was lang geleden dat eten hem zo goed had gesmaakt en wellicht had hij iets te veel middelmatig bier doch heerlijke mojito´s gehad, hij kon zich niet herrineren ooit zo´n lekkere rode wijn te hebben gedronken. Er werd uiteraard goed besteld, gegeten en gedronken, gepraat, gelachen en vooral genoten. De volgende dag echter ging de één al naar paaseiland en de ander naar Valparaíso, maar O wat was het heerlijk in Chili te zijn.

Goed, ik zit nu dus in de havenstad van Santiago, Valparaíso, het einde van mijn reis door Zuid-Amerika. Laat ik echter eerst even terug gaan naar waar ik laatst gebleven was, Caicay, dat kleine dorpje dichtbij Cusco waar ik 2 maanden vrijwilligerswerk heb gedaan en een tijdje geleden afscheid nam. Hoe kort ook, na zo´n tijd is het toch raar weg te gaan. Je leert een groot deel van de kinderen goed kennen, ik wist al bijna al hun namen bijvoorbeeld.
Nee ik heb serieus genoten van mijn vrijwilligerswerk. De kinderen zijn niet al te pienter, ook door ondervoeding en slechte scholing, en het leerproces gaat af en toe nog zo langzaam, voor mij stond het toch als een paal boven water dat het project iets nuttigs doet en dat ik daar, hoe klein ook, mijn steentje aan heb bij gedragen. Het was een mooi project, wat welliswaar wat efficienter zou kunnen, maar aan de andere kant met zijn beperkte middelen aardig funcioneert. Voor mij was Cusco en Peru wel een beetje mooi geweest, toch had ik het in Caicay altijd goed naar mijn zin en na 3 speeches, een boekje met een tekening of verhaaltje van bijna alle kinderen en vrijwilligers en ongeveer 50 knuffels was het toch even raar zo maar weg te lopen uit het kleine schoolgebouwtje waar ik 2 maanden had gewerkt en gewoond.

Terug in Cusco was het al bijna tijd voor mijn wandeling over de originele Inca Trail naar Machu Picchu. Een paadje waar ze iedere dag maximaal 500 mensen op toe laten wat wegens deze restrictie en grote touristische belangstelling de prijzen voor dit tripje nogal heeft opgedreven, maar het bleek ruimschoots de moeite waard. Aangezien ieder reisbureau 1,5 keer meer dragers meeneemt dan wandelaars zorgt dat ervoor dat er gemiddeld slechts 200 touristen op pad zijn per dag wat het allemaal niet eens zo overtouristisch maakt.
De dag te voren nog goed ziek geweest, met bijna 39 graden koorts kneep ik hem wel een beetje voor het wandelen maar ik werd kip lekker wakker op de dag zelf en heb goddank nergens last van gehad. Dat was trouwens gewoon een uitdrukking, ik mag dan 4 maanden hebben rondgezwerft door katholieke rimboe, ik ben nog steeds zo atheïstisch als Darwin toen hij net “On the Origin of Species” uitbracht. De 7 christelijke feestdagen per maand waren voor mij dan ook af een toe een bron van ergernis, gewoon omdat ze vaak zo trots waren op hun Inca-afkomst, wiens taal, het Quecha, ze nog steeds spreken en wiens voedsel, traditie en gebruiken ze nog steeds handhaven. Daarbinnen past dat westerse katholisme dan zo slecht, meen ik.
Maar goed, de Inca trail was echt fantastisch, over Dead Woman´s Pass, 4200 meter, door jungle, langs ruïnes, het was allemaal fantastisch. We hebben de meest bijzondere dingen gezien en ik denk dat ik het bijna mooier vond dan Machu Picchu zelf. Deze super touristen trekpleister wordt werkelijk tot de dood geliefd en het zwermde er dan ook van de Amerikanen en Japanners. Bij puur geluk kreeg ik echter een kaartje voor Wayna Picchu van iemand die te moe was deze berg net naast M.P. zelf nog te beklimmen. Hier laten ze ook maar een beperkt aantal mensen per dag op toe en je moet hier normaal als een van de eerste bij de poort moet ´s ochtends. Vanaf boven was het uitzicht wel echt spectaculair en toen het ook nog wat slechter weer en dus rustiger werd had deze oude en heilige stad, toch wel iets magisch en unieks.

Na al dit moois was helaas mijn visum verlopen dus moest ik als de bliksem naar de grens. Ik was één of twee dagen te laat maar hoofdrekenen was niet de douanier´s sterkste punt, daarbij controleerden ze alleen écht bij de Noord-Amerikanen want die mogen ze nog steeds niet echt. Op die manier gelukkig zonder problemen aangekomen in Chili, een land van flinke afstanden. Eerst een dagje rond gehangen in Arica, in het noorden, maar die nacht nog de nachtbus van 11 uur gepakt naar San Pedro. Een oase in de Atacama woestijn, de droogste woestijn ter wereld. Hier regent het praktisch nooit en de hemel is zo goed als altijd strak blauw en dat is dan weer goed voor 2 dingen. Je kunt er heel ver kijken en samen met bizare landschappen zorgt dit voor geweldige zonsop en –ondergangen. Ten tweede is dit ideaal voor sterrenkijken. Over de hele woestijn staan verschillende van de beste installaties op aarde, maar een erg amabele fransman, bovendien vloeiend in meerdere talen doet hier toers naar zijn eigen, voor toeristen toegankelijke, telescopen en verteld er verder geweldig vermakelijke verhalen bij.
Mijn andere grote avontuur hier begon om 5 uur ´s ochtends in het pikkedonker. Ik had de vorige avond een mountainbike gehuurd, wat simpele etenswaren gekocht en was die ochtend om 4 uur op gestaan. Het was 1,5 uur fietsen door het duister, de weg slechts verlicht door het lampje op mijn voorhoofd en de bijna volle maan, tot ik aankwam midden in de vallei van de maan, zo genoemd vanwege zijn onaardse landschappen. Hier installeerde ik mijzelf om nog wat naar de geweldig heldere sterrenhemel te kijken en vervolgens te genieten van een van de meest onvergetelijke zonsopgangen ooit. Toen de zon eenmaal goed en wel aan de hemel stond, ik mijn improvisorisch ontbijt verorberd had en mijn pad weer verlicht was, vervolgde ik mijn weg door de woestijn. Totaal verlaten en alleen fietste ik nog 5 uur door en over opgedroogde rivieren en bergmeren, beklom ik wat rotsen voor meer geweldige vergezichten en zocht ik mijn weg weer terug, tot ik tegen het middaguur weer aankwam in San Pedro, tijd voor mijn welverdiende siësta.

Vanaf daar was de busreis direct naar Santiago en duurde 24 uur, een aardige voorbereiding voor de vliegreis die mij te wachten staat van hier naar Nieuw Zeeland, waar weer nieuwe avonturen te wachten staan. Ik ga weg met lichte spijt dat ik niet meer tijd had in Chili want zover lijkt het een geweldig land en ik hoor alleen nog maar betere verhalen over het zuiden. Aan de andere kant was budgetair gezien Peru een stuk beter voor mij en dat was ook geweldig. Hoedanook ga ik Zuid-Amerika zeker missen, vooral de spaanse taal, de geweldige mensen, die je te pas en te onpas aanspreken om vaak leuke verhalen te vertellen en zo veel dingen meer waar ik pas achterkom als ik ze daadwerkelijk mis. Aan de andere kant was het soms ook wel wat moeilijk en vermoeiend, vooral in de wat armere delen waar ik kwam en wat dat betreft is het ook wel weer mooi geweest. Ik hoop zeker nog eens terug te komen maar heb voor nu zin in weer iets heel anders. Bovendien, en dat is leuk voor sommigen van jullie, mis ik thuis best wel een beetje. Gelukkig nooit last van heimwee maar ik realiseer me zo af en toe wel dat ik erg fijne vrienden en familie thuis heb zitten die ik al veel te lang niet heb gezien of gesproken.

Nos vemos prontísimo, ik duik nu, voorlopig voor het laatst, het Zuid-Amerikaanse nachtleven in.

The Flying Dutchman