Sweet as ey

Oke ik heb nu echt te veel super gave dingen gedaan om jullie niet even lekker jaloers te maken en mijn hard studerende vrienden en vriendinnetjes voor een momentje van het werk te houden. Mijn vorige berichtje, een maandje geleden kwam nog uit het zonnige chili, maar nu zit ik dus alweer vijf weken in nieuw zeeland en het is prachtig. Ik kwam aan in Christcurch, hoofdstad van het zuidereiland, een typisch engelse stad, helaas met typisch engels weer. Het is hier duidelijk winter nu, goed koud en nat. In de grote stad was niet veel te doen dus gingen we op pad, met een soort reisorganisatie genaamd kiwi-experience ookwel bekend als de grote groene chlamidia bus, laten we het erop houden dat veel reisgenoten snel goede vrienden worden en het doorgaans erg gezellig hebben. Eerste stop en deel één van bram's coolste avonturen in nieuw zeeland is Kaikoura, een klein stadje aan de kust waar twee oceaanstromen samen komen, in deze turbulentie is veel voedsel te vinden voor allerlei vissoorten en zodoende voor grote groepen dolfijnen. Hier had ik de kans om met dusky-dolfijnen te zwemmen, deze staan bekend als de meest speelse en nieuwsgierige dolfijnen en dat heb ik ervaren, met een klein bootje en een paar entousiastelingen in dikke wetsuits gingen we het water op, op zoek naar dolfijnen die die dag een flink eind van de kust aan het vissen waren ergens in de grote oceaan. In het begin waren ze erg druk, ze zwommen wel met de boot mee maar als wij in het water lagen zwommen ze doorgaans snel voorbij. Echter bij de vierde duik was hun interesse gewekt en hadden we echt interactie met de dolfijnen die kwamen kijken, rondzwommen en ons bijna net zo aandachtig bestudeerden als wij hen. Op de weg terug gaven ze nog even een showtje weg met al hun acrobatitische sprongen die geen enkel waterdier hen nadoet. Bij elkaar werkelijk een geweldige ervaring.

Van hier ging de reis naar Nelson, in het noorden van het zuidereiland. Hier ligt het Abel Tasman natuurpark, met een autootje ingereden en een goeie wandeling gemaakt langs geweldige stranden waar eenieder eigelijk een duik wilde nemen maar door de watertemperatuur snel weer op andere gedachten werd gebracht. Onderweg naar het zuiden langs de westkust nog wat meer en minder interessante plaatsen aangedaan tot we aankwamen in Franz Josef, hier stroomt de snelst bewegende gletsjer ter wereld. Het ijs verplaatst zich hier zo snel -ongeveer 2 meter per dag- dat de gletsjer tot in het regenwoud reikt en bovendien allerlei grotten, cavernes en andere holtes creeert, wat een wandeling op de gletsjer naast wonderschoon ook een super vet klauteravontuur maakt. Opdat geen ziel zich ooit mag vervelen in nieuw zeeland kun je in tientallen plaatsen een skydiven, maar die boven Fox Glacier -het broertje van Franz Josef Glacier- wordt als 's werelds één-na-mooiste gezien, respectabel aangezien nummer 1 boven Mount Everest is. Aangezien ik voorlopig geen Himalayas in mijn agenda heb staan en dit toch een van die dingen is die je eens je leven gedaan moet hebben ben ik ervoor gegaan. Voor dag en dauw opgehaalt gingen we met zes man naar een klein vliegveldje ergens buiten de stad. Gedurende de rit, briefing en wachttijd steeg bij iedereen langzaamaan de spanning maar het mocht de pret niet drukken. Met een vriendinnetje ging ik het vliegtuigje in, goed vastgemaakt aan onze instructors die op hun beurt aan de parachutes waren bevestigd, althans dat hoop je dan. We kregen eerst nog een vlucht over een aantal besneeuwde toppen die allemaal dienst hebben gedaan als de Lonely of Misty Mountains in de bekende films, werkelijk prachtig. Tot het moment dat de vliegtuigdeur opeens openvliegt. Schijnbaar is het mooi geweest denk je en dan valt dat meisje voor je al uit het vliegtuig. Toch een raar moment maar verder kan ik eerlijk zeggen het niet bepaalt als eng te hebben ervaren. De duik zelf is echt geweldig en als de parachute opengaat heerst er opeens een serene rust en weet je meteen dat dit het dichtstbij is dat wij ooit bij vliegen zullen komen, heerlijk. Weer op grond ben je op slag verslaafd en is het erg jammer dat deze sport iets te duur is voor een wekelijkse activiteit.

Ik had al zoveel gedaan en moest nog aankomen in queenstown. Ookwel adventure-capital van de wereld genoemd, helaas liet het budget het niet echt toe aan alles mee te doen maar kon het niet laten van de hoogste brug in nieuw zeeland te springen, 130 meter is niet bepaald de hoogste ooit maar toch aardig eindje vallen. Verder is queenstown een echt ski-oort, dus hier kreeg ik eindelijk mijn dosis sneeuw dit jaar. Ik heb een paar dagen heerlijk gesnowboard en het is zeker niet het beste of grootste ski-gebied waar ik ooit geweest ben maar het had zeker het mooiste uitzicht en met alleen maar engelstaligen was het bovendien erg gezellig.

Uiteindelijk nog 8 nachten gebleven ook vanwege het bijzonder goede uitgaansleven en het feit daar een restaurantje zit waar werkelijk wereld's beste hamburgers worden gemaakt. Maar er restte mij nog een stukje van het zuidereiland, eerst naar dunedin, dé studentenstad van nieuw zeeland, al ging ik vooral voor carisbrook, bijgenaamd the house of pain, een rugbytempel waar de all blacks tot voorkort virtueel ongeslagen waren. Hier speelden zij een test-macht tegen frankrijk waar ik een kaartje voor had, helaas was de wereldberoemde haka de meest indrukwekkende prestatie die avond en werd er, geheel tegen verwachting, verloren van Frankrijk. De volgende dag was het eigenaardig stil in de stad.

Voor wie al in slaap is gevallen achter het beeldscherm spijt het me, ik vraag niemand dit te lezen al ga ik er natuurlijk wel van uit dat ik dit niet meer hoef te vertellen als ik terug kom. Voor wie het nog steeds zo boeiend vindt als ik ga ik lekker verder, tenslotte doet dit ook beetje dienst als dagboek, next stop, Steward Island. Het kleinste van de drie voornaamste eilanden. Hier leven 100 keer meer kiwi-vogels dan mensen, al ben ik ze nog steeds niet tegengekomen. Ben wel gaan vissen hier, met een oude vissersbaas het water op, meerdere vissen gevangen en zelfs een kleine haai. Op de boot hadden we een lunch van geweldig verse vis en ik kreeg bovendien nog een zak mee om 's avonds klaar te maken, op de weg terug zwom nog een groep dolfijnen mee en we werden de hele dag al trouw begeleid door een flinke groep albatrossen, wist het niet maar vissen is echt gaaf. Op het eiland zelf nog penguins gezien en op de boot terug naar het zuidereiland kwamen we nog een walvis tegen.

Ik begin volgens mij een beetje in dezelfde superlatieven te vervallen maar er is ook zoveel moois te vertellen bovendien zit ik nu op het vliegveld in christchurch mijn tijd te doden. Na Steward Island ging de weg naar milford sound een stukje van het fjordenland, een natuurreservaat in het zuidwesten groter dan Nederland, wederom uniek natuurschoon, ik zou bijna zeggen dat ik te veel mooie dingen in een te korte tijd zie. Hierna nog paar dagen terug geweest naar queenstown, nog steeds gezellig, bovendien was ik hier inmiddels bevriend geraakt met een grote groep Argentijnen, erg gezellig weer zo buiten Zuid Amerika, weer lekker maté drinken, tortas fritas eten en spaans kletsen, ik kan het nog.

Goed het is mooi geweest, ik breng nu mijn eerste nacht door op het vliegveld dus ga maar beetje tukken, weinig anders te doen. Geniet van de zomer, ik kan niet wachten tot de zon weer fatsoenlijk schijnt, hier gaat hij al om 5 uur onder maar na 3-en zie je hem eigenlijk al niet meer.

Succes aan allen die het kunnen gebruiken en de rest en groeten plus een goede vakantie gewenst.

Bram