Teken van leven

Kiekeboe, ben ik weer, al vergeten wie ik ben? Nou ja, een aantal zouden me in ieder geval niet meer herkennen aangezien ik recentelijk naar de peruviaanse kapper ben geweest. Voor wie nieuwsgierig is zal ik een fotootje bij dit berichtje voegen en degene die het dan opvalt dat ik nogal op mijn familieleden begin te lijken is niet de eerste. Verder zag ik dat het al weer bijna 2 maanden geleden was dat ik voor het laatst iets van me liet horen, schandalig, maar ben het nu eenmaal niet echt gewend een publiek te hebben. Het weetje van de maand, ik ben over de helft van mijn reis. Nu alweer 3 weken geleden waren mijn ouders hier in Cusco en toen was ik ongeveer 5 maanden onderweg, wat wil zeggen dat ik over 5 al weer thuis ben, gelukkig wordt dat hier nog niet als echt heugelijk nieuws beschouwd. U begrijpt dat een ouderlijke visite inhield dat ik even goed bijgevoed en -gekletst werd. Ook hebben we samen een groot deel van het toeristische rondje hier gedaan wat ik voornamelijk had bewaard om met hen te bezoeken. Laten we voor nu weer verder gaan waar ik de vorige keer gebleven was, op de grens van bolivia en peru.

Want, Cusco, de oude incahoofdstad in het zuiden van peru is slechts 6 uur reizen van waar ik jullie laatst schreef, maar ik ben hier uiteraard niet in rechte lijn heen getoerd. Met Bolivia achter de rug kwam ik aan in Puno, slechts aan de andere kant van het titicaca meer maar ook een van de lelijkste steden waar ik tot nu toe kwam, nee echt, tilburg is mooier. Dus zo snel als ik kon nam ik mijn biezen, op naar Arequipa, de witte stad van peru. Dat is geen quote uit Tolkien maar gewoon de wat poetische naam van deze stad liggend aan de colca-canyon, een van de diepste canyons in de wereld. Helaas was het daar nogal bewolkt dus heb hier niet alles kunnen bewonderen van wat het was. Wel, van nog aardig dichtbij, een aantal condors gezien. De grootste vogel die moeder aarde op dit moment kent en heilig in de inca cultuur als heerser van de hemel en boodschapper van de goden. Indrukwekkend paar vleugels dus. De stad zelf staat bekend om een bijzonder kleurrijk klooster en goed eten. Hoewel er stukken minder vlees worden geserveerd heeft de peruaanse keuken veel te bieden en in Arequipa is hij op zijn best. Het klooster is verder een verhaal apart, op het moment is het een gigantisch verlaten complex waar ooit honderden katholieke nonnen woonden. Het staat er om bekend verder niet een bepaald kuise plek te zijn geweest, met feest, muziek, zelfs orgies en meer van wat hun god ooit verboden had. Totdat de paus er op een goed moment een brave oppernon heen stuurde om er eens grote schoonmaak te houden. Hoewel het katholicisme hier lijkt te leven zoals wij het alleen nog kennen van een oorlog of twee terug is het klooster toch aardig leeggelopen en is het grootste deel nu opengesteld voor publiek, een klein bijzonder dorp binnen een stad onthullend.

Volgende stop was Nazca met haar beroemde "nazca-lijnen", gigantische figuren, honderden jaren geleden in de woestijn gemaakt door de Nazca-cultuur. Hoe ze dat deden denken we te weten, waarom blijft echter een misterie en daarmee een soort stonehenge van Zuid-Amerika. De enige manier deze lijnen een beetje fatsoenlijk te zien als je geen vogel of een nazcagod bent, is vanuit een vliegtuigje. Dus na een stevig ontbijtje stapte ik weinig vermoedend een 4 persoons vliegertje in. De kapitein, die net zoveel woog als ons papierenvliegtuigje zelf, vloog ons in 3 kwartier over een groot deel van alle lijntjes in de woestijn. Het enige probleem bleek echter dat een woestijnvlakte op het heetst van de dag nogal wat warme opstijgende lucht creëert en daarmee flink wat turbulentie in zo´n klein vliegtuig. Ik hield gelukkig mijn lunch binnen maar was toch blij weer te landen. De lijnen waren zeker bijzonder te zien en je wordt dan ook met flink wat verwondering achter gelaten op de luchthaven waar het misterie achter de lijnen blijft voortbestaan, niet door het plaatstelijke museum noch door de discovery-documentaire echt opgelost.

Echt druk kon ik me er echter ook niet om maken dus nam ik die zelfde dag maar weer een busje, op naar Huacachina. Met weer eens een locale bus mocht mijn backpack naast de groenten-handel van de andere passagiers en was ik als enige gringo op de bus weer eens lekker op mijn gemak zo zonder beenruimte en bijna een kip op mijn schoot. Maar dan ben je wel niet meer dan 2 euro kwijt voor 5 uur busreis en gelukkig was mijn bestemming wel echt de moeite waard. Midden in de zandwoestijn rond Ica ligt een kleine plas water met wat huizen en palmbomen errond. Hiermee is Huacachina een oase zoals oases bedoeld waren. Ook figuurlijk natuurlijk een oase van rust met weinig meer te doen dan een boekje lezen naast het zwembad, behalve dan sandboarden. Een redelijke zinloze hobby waarbij, wij toeristen, een gigantische zandduin opsjouwen om vervolgens op een dikke houten plank met kaarsvet gewaxed er weer af te vallen. Echt gracieus snowboarden lukt weinigen, al ging het naar een paar afdalingen zeker beter, was de kans toch het grootst dat je na een poging tot een bocht als een struisvogel in het zand belandde. Verder bleek mijn hostelletje hier ook een prima uitvalsbasis om de piscostreek en de eilanden van paracas te bezoeken. Rond Pisco maken ze, bij toeval natuurlijk, voornamelijk pisco, een redelijk sterke druivenliquer waar dan weer de tipische cocktail, pisco sour, van gemaakt wordt. Hoewel ze in deze streek met goed klimaat en prachtige druivenvelden ook een prima wijn zouden kunnen maken, drinken de peruanen geen wijn als het niet zoet is dus ook de rode wijnen zijn voor ons mierenzoet, niet echt te pruimen maar pisco is een goed alternatief en de sour-tjes glijden goed naar binnen. De eilanden voor de kust bij paracas worden lichtelijk aangedikt ook wel de goedkopere galapagos genoemd maar meer dan een flinke berg vogels en zeeleeuwen op wat rotsen is het eigenlijk niet, hoewel wel erg leuk te zien.

Hierna was de hoofdstad, Lima, aan de beurt. De op 1 na grootste woestijnstad ter wereld is met 10 miljoen inwoners inderdaad nogal onoverzichtelijk. Vele toeristen schrikt dit nogal af en had ik er geen adresje gehad was ik hier ook niet lang gebleven. Maar terug in Arequipa had ik 3 gezellige Duitsers leren kennen die op dat moment wat aan het reizen waren maar normaal werkten op een middelbare school in Lima, ook als vrijwilligers. Zij nodigden mij uit bij hen te logeren en zo kwam ik in, een voor de meeste toeristen onbekend, deel van Lima terecht. Villa El Salvador is echt een van de armste wijken van deze stad ligt op bijna een uur bussen van het centrum. Toch heb ik vanuit hier het grootste deel van de stad bezocht. Verder was het weer eens lekker uitgaan in een grote stad, helaas geen beroemde clubs meer gezien maar wel leuke wijkjes, terrasjes, stranden en parken. 10 dagen wel echt lang genoeg voor deze stad, maar aangezien het wel klikte tussen mij en mijn gastvrouw, nam ik toch met wat klein sentiment afscheid, op naar het noorden.

Verder dan Trujillo ben ik helaas niet gekomen, mijn spaanse les en vrijwilligers werk in Cusco begonnen bijna dus ik moest al snel terug naar het zuiden, eigenlijk was het gewoon nogal een omslachtige omweg, maar wel de moeite waard. Trujillo ligt tussen een aantal zeer oude ruines van pre-inca beschavingen die erg goed bewaard zijn gebleven, echt prachtig wat ze toen al gebouwd kregen. Verder ligt het ook in de kust streek dus op vijftien minuten van lekker strand. Maar zoals gezegd zat mijn tijd er een beetje op dus boekte ik maar eens een fatsoenlijke bus aangezien cusco-trujillo me ongeveer 36 uur ging kosten.

En goed nu zit ik dus in Cusco, prachtige oude stad met ontzettend veel mooie ruines en dorpjes errond om te bezoeken, hoewel het allemaal wel een beetje toeristisch is. Cusco is in mijn mening dé gringo-capital van zuidamerika en dat merk je wel, al geeft dat natuurlijk ook wel weer grond voor veel cafe´s restaurants en clubs dus over eten drank en uitgaan kan ik niet klagen. Maar waar ik hier voornamelijk voor kwam en het meest mee bezig ben is mijn vrijwilligersproject in Caicay, een uurtje buiten Cusco. Als ik zo rond mij hoor heb ik het geluk, in een erg leuk project te zijn beland. We zitten met 2 tot 5 steeds wisselende vrijwilligers in een boerendorpje van nauwelijks meer dan 500 inwoners, toch staat hier wel een kleuter-, basis- en middelbare school. In de middag runnen wij daar een naschoolsproject waar de oudere kinderen engels leren en de jongeren lekker knutselen en puzzelen. Naast hun creativiteit wat te ontwikkelen en iets te leren waar ze later misschien geld mee kunnen verdienen is het op zich al erg goed als de kinderen komen en zodoende niet moeten werken op het land met hun ouders. We hebben ongeveer 70 ontzettende lieve kinderen tussen de 4 en 16 jaar die het echt super waard zijn je tijd en energie in te stoppen. Verder helpen we ´s ochtends mee op de scholen en geven we Engelse les op de middelbare school. Wie had het toch ooit gedacht dat ik het nog eens tot leraar engels zou schoppen? Ik vind het in ieder geval wel erg leuk en zit met plezier de halve week in deze middle-of-nowhere. Cusco is iedere dag weer feest en zo vlogen de afgelopen weken eigenlijk voorbij. Begin mei ga ik de inca-trail lopen, de heilige weg die lijdt naar machu-picchu, oftewel inca-disneyland. Echt attractie nummer één, maar ja, je moet er geweest zijn. Dan is mijn visum meteen bijna verlopen dus snel naar Chili. Voor wie het weten wil, ik vlieg 18 mei naar Nieuw-Zeeland maar zal proberen rond die dag weer eens wat te laten weten over wat ik allemaal wel niet heb geleerd hier in Zuid-Amerika aangezien ik dat avontuur dan ga afsluiten.

Hou jullie allen haaks dan lezen we hopelijk binnenkort weer van elkaar.