Ze doen hier maar wat

¡Hola! ¿Que tal? Oftewel "hoi, alles goed?" zoals íedere conversatie hier begint. Dit schrijvende realiseer ik mij dat het mijn vorige berichtje alweer uit Iguazu kwam. Zeker lang geleden en zonder al te belangrijk te willen klinken kan ik zeggen dat ik weer veel gedaan heb sindsdien. Daarom, aangezien jullie mij waarschijnlijk al aan het vergeten zijn en ik echt geen zin heb dit allemaal te moeten vertellen als ik ooit weer thuis ben, dacht ik maar weer eens een kleine samenvatting te geven van wat ik sinds de vorige keer allemaal uitgespookt heb.

Na Iguazu, nog steeds een van de mooiste natuurschoonheden die ik heb mogen aanschouwen ging ik weer op pad naar meer moois. Eerste stop, Rosario, Buenos Aires in het klein. Mooie stad aan de rivier met goede stranden, relaxte parken en misschien wel de mooiste vrouwen van Argentinië, een aangename tussenstop op weg naar Mendoza. Deze stad, bekend om zijn wijnen, is een schone stad in het westen van Argentinië, aan de rand van de Andes, onder de Aconcagua, met zijn bijna 7000 meter de hoogste top van Argentinië, Zuid-Amerika en zowel het zuidelijk als westelijk halfrond. Een mooi plaatje, maar deze onervaren klimmer was niet uitgerust noch voldoende getraind om even de top aan te tikken. Per slot van rekening komen hier nog steeds jaarlijks zo´n 100 lijken naar beneden. Gelukkig moet je ook helemaal niet naar boven om hier toch van de omgeving te kunnen genieten. Fietsend, te voet, abseilend en lekker dobberend in de thermen met een goed glaasje Malbec, is het hier goed toeven tussen de bergen en wijnranken.

Weer een comfortabel nachtbusje verder vond ik mijzelf in Salta, het noorden van het land. Minder happening qua nachtleven maar dat maakt de prachtige natuur meer dan goed overdag. Tijdens een simpel toertje van stad naar ander stadje wisselt de omgeving hier ieder half uur, van beboste heuvels via droge cactus vlaktes naar bergpartijen met 7 verschillende kleuren gesteente. Boven een prachtig bergmeer nog een dagje een bungee-jump gedaan, maar met slechts 40 meter, meer een voorproefje van wat we in Nieuw-Zeeland nog eens dunnetjes over moeten doen.

Salta was tevens mijn laatste stad in Argentinië, het werd tijd dat ik mij eens ging wagen aan het avontuur dat Bolivia heette. Degelijk gewaarschuwd dat het daar toch allemaal net even anders zou zijn ging ik met 3 Australische vrienden uit Salta vol goede moed op pad. De grensovergang ging nog soepeltjes dus toen was het zoeken naar een bus. "No directa" was het eerste goede nieuws en tevens verrassing. Dus maar de eerste bus in de juiste richting genomen en niet veel later stonden we in Tupiza of beter gezegd, waren we gestrand op een busterminal in de woestijn. Want hoewel we meteen een kaartje kochten voor de volgende bus die ons beloofd werd, liet die het mooi afweten. Toen anderhalf uur later de "juiste" bus eindelijk aankwam was de heugelijke mededeling: "no se va, se rompio" – die ging dus niet, was kapot.

Gelukkig kwam er 2 uur later wel iets aan wat voor bus door moest gaan en was het inladen geblazen. Ervan uitgaande dat deze dan dus niet stuk was kwam het toch als een verrassing toen ook deze het begaf, op een aardige helling, in de hete woestijn en 3 uur van enige beschaving. Maar alsof het gepland was schoten de chauffeur met zijn 2 hulpjes van een jaar of 10 met gereedschapskist onder de truck en waarempel, binnen de 3 kwartier reden we weer. In het donker, een paar uur achter op schema arriveerden wij in een dorpje, 50 kilometer voor onze eindbestemming. Dit bleek het uitgelezen moment om maar eens koplampen te gaan installeren, konden we weer een uurtje bij tellen. Goed na middernacht kwamen we dan eindelijk aan in Uyuni, een gehucht waar op het eerste gezicht niemand ooit zoveel moeite voor zou mogen doen. Weer een avontuur rijker was dit het begin van de kleine cultuurschock die zich bij mij heeft ontwikkeld sinds het verlaten van Argentinië en het best wordt verwoordt door de titel van dit verhaal: "Ze doen hier maar wat"

Deze quote ontwikkelde zich wat later op mijn reis door Bolivia maar vat dit land prachtig samen. Wat voorbeelden? De 20 man die samen, op straat, de meest vreemdgevormde muurtjes bouwen zonder fatsoenlijk bouwmateriaal. De barvrouw die bij het bereiden van een "mojito" zowel limoen als pisco gebruikt in plaats van mint en rum. De taxichauffeur die je op ieder mogelijke plek in de stad afzet al heb je hem toch duidelijk het adres verteld, aangewezen en laten lezen. De schoenenpoetsers die zelfs vragen je slippers te poetsen. De official die checkt of degene die controleert of de persoon voor hem je kaartje dat je bij de 1e man in een willekeurig kantoortje hebt gekocht wel goed geknipt heeft. Eerlijk, ze doen maar wat...

De volgende morgen in Uyuni werd ik geveld door een typisch verschijnsel in dit land, hoogteziekte. Komende van 1100 meter boven zeeniveau sliep ik opeens op 3700, dit bleek iets te veel, niet gek, maar toch 2 dagen niet lekker van geweest. Inmiddels ben ik geheel geacclimatiseerd al blijft het gebrek aan zuurstof op deze hoogte je parten spelen. Goed misselijk en met flinke koppijn bleef ik even achter in het hostal en verloor zo mijn reisgezelschap dat maar 1 dagje wilde blijven om meteen door te reizen naar La Paz. Uiteraard weer nieuwe mensen ontmoet (twee, eerlijk waar, erg gezellige gruningers die even genoemd wilden worden ;-)) en toen een toertje geboekt, 3 dagenlang zuidwest Bolivia in. De meest bijzondere landschappen, abstracte rotspartijen, flamingo´s, allerlei kleuren meren en het meeste bijzondere, de zoutvlaktes van Uyuni waren eigenlijk allemaal surrealistisch. Aangezien Uyuni zelf een van de saaiste stadjes ter wereld is nam ik zo snel mogelijk de nachttrein en kwam zo de volgende morgen aan in Oruru. Helaas weer een stad met weinig te beleven dus stapte ik meteen in toen mij een gratis lift naar La Paz werd aangeboden door een vriendelijk Engels stel.

De officieuze hoofstad van Bolivia lijkt op een geen enkele andere stad ter wereld. Zowel qua ligging, op grote hoogte in een vallei met wel 1000 meter hoogteverschil, als inhoudelijk. Niks is officieel toegestaan maar alles is mogelijk. De politie is zo corrupt als een kind van 3 die je een lollie voorhoudt. Het draagt niet echt bij aan een gevoel van veiligheid maar het opent wel deuren. Zoals bijvoorbeeld die van San Pedro Prison, toeristen attractie nummer één maar nog steeds een raar verhaal voor onbekenden. Alles begint bij het omkopen van de politie en het betalen van je persoonlijke gids en bodyguard, allen gevangen, zodat je rondgeleid kunt worden in dit wonderbaarlijke dorpje. Het lijkt in de verste verte niet op een gevangenis, hoewel uitsluitend voor mannelijke gevangenen zit het vol met vrouwen en rennen de kinderen vrij rond. In het armste gedeelte tref je wel echte cellen maar alle gevangen hebben hun eigen sleutel en in de rijkere gedeeltes lijken ze überhaupt meer op hotelkamers. Compleet uitgerust met tweepersoons bed, breedbeeld tv, koelkast en ander meubilair. In dit meest corrupte land van Zuid-Amerika is dit niet eens een extremiteit maar meer de meest zichtbare vorm voor de buitenwereld. Alles is te koop en dus heeft iedereen geld nodig. Voor sommige gevangen zijn de tours door de gevangenis dus louter een manier van overleven. Anderen verdienen geld met winkeltjes, restaurants of zelfs gerechtelijk advies en natuurlijk een rijke handel in drugs met als bewijs de puurste cocaïne van Bolivia, die uit de San Pedro gevangenis komt. Toch is het een vreemde realisatie, als je weer naar buitenstapt en de bedelende kinderen ziet, dat je zo hen niets te geeft maar net wel een corrupt gevangenissysteem, georganiseerd door criminelen een flinke hoeveelheid van je toeristendollars hebt gegeven.

Hoogtepunt in La Paz of eigenlijk net daarbuiten was het fietsen van "Death Road". Deze bijnaam heeft de weg van La Paz, op de hoogvlakte, naar Coroico, in de jungle, gekregen na officieel onderzoek dat hier de meeste slachtoffers per jaar raamde. Binnen 64 kilometer daal je van 4900 meter (Ja, toch mooi even hoger dan de Mont Blanc geweest) tot 1100 af. En dat op een modder en grind weg van 4 tot 1 meter breed naast een ravijn van een paar honderd meter. Iedere bocht is wel vernoemd naar iemand die er naar beneden is gestort of er een bijzonder pijnlijk ongeluk heeft gehad. Hoewel er nergens vangrails of iets dergelijks zijn langs de weg is het fietsen zelf nog niet eens zo gevaarlijk. Het is meer het tegemoet komend verkeer of de buschauffeurs die, van achter komend, allen het spelletje scare-the-crap-out-of-the-gringo-cyclist spelen. Al met al was het fietsen best spannend, de omgeving zeker prachtig en de weg schijnbaar gevaarlijk, ach ja eigenlijk doe ook ik maar wat.

Verder was het een bijzondere stad, met goed feest en bijzondere plekjes om te zien. Maar het had zeker ook een mindere kant, de waterballonnetjes van alle kinderen gingen nog maar de gigantische hoeveelheid nogal agressieve protesten en vooral de criminaliteit die mij zowel van iPod als telefoon onhandig maakten waren minder. Al met al vond ik het prima om La Paz weer te verlaten vooral toen ik aankwam in Copacabana, een rustig dorpje aan lago titicaca. Volgens sommige het hoogste navigeerbare meer te wereld, volgens de inca´s de geboorteplaats van de goden en volgens mij gewoon een lekker plek met een erg goed hostal waar je je niet schuldig voelt, een paar dagen uitrustend, lekker niets te doen aangezien je op deze hoogte toch niets voor mekaar krijgt. Naast een bezoekje aan het zonne-eiland vond ik hier dan ook de tijd om dit verhaaltje te schrijven, maar aangezien er geen of weinig internet beschikbaar was heb ik het overtypen even voor me uit geschoven en hoewel ik intussen al weer in Puno, Arequipa en Nazca ben geweest, laat ik het hier even bij omdat ik het beu ben en jullie het einde waarschijnlijk toch al niet hebben gehaald. Als ik gevestigd ben in Cusco, zo rond mijn verjaardag, schrijf ik wel weer eens wat over dit prachtige Peru.

Kusje voor het slapengaan, Bram