Tranquilo Uruguay en de feestdagen
Door: Bram
Blijf op de hoogte en volg Bram
09 Januari 2009 | Brazilië, Foz do Iguaçu
Het drukke Buenos Aires achter me gelaten en onderweg iedere andere grote plaats overgeslagen, zat ik na slechts een paar uur reizen op een van de mooiste stranden van Uruguay. Met een lekker zonnentje en een prima briesje was het goed toeven daar. Het dorpje is lekker klein, 2 restaurantjes, een supermarktje en 5 vissers zonder veel westerse luxe als bijvoorbeeld één pinautomaat. Gelukkig niet echt de plaats waar je veel geld kwijtraakt en het hostal accepteerde creditcards. Deze was heerlijk, met een gezellige bar op het strand en het hostal 200 meter verderop, doet het zijn naam -tranquilo- zeker eer aan. Dit paradijs op aarde trok aardig wat backpackers dus was het altijd gezellig rond hostel en op het strand. We verdeden onze tijd met voetbal, beachvolley, paardrijden, veel surfen -gaat werkelijk steeds beter- en een hoop drank met nog sterkere verhalen.
Op een plaats als dit gaat het nieuws en de rest van de wereld makkelijk aan je voorbij dus moet je het een beetje hebben van wat iedereen elkaar wijsmaakt. Ik leerde dat Bolivia al het vierde land in Zuid-Amerika is dat zijn visa-regulatie jegens de V.S. heeft aangescherpt, ze hebben het hier bepaald op die lui, maar de hoop is dat de internationale relaties wat verbeteren onder Obama. Nu betaalt iedere amerikaan ongeveer 200 euro voor een visa, gelukkig vindt iedereen Nederland nog steeds aardig. Verder staken ze al een tijdje bij de braziliaanse grens, gelukkig had ik geen plannen langer daar te blijven anders kon ik nu het halve land door op zoek naar een stempeltje. Maar het nieuws en vooral lach van de week was toch wel dat Zwitserland, onze hoog en inlands gelegen mede-europeanen recentelijk een onderzeeër hebben aangeschaft. Gekke jongens, die Zwitsers.
De tijd vloog voorbij daar en aangezien ik het goed naar mijn zin had besloot ik te blijven tot kerst. Helaas werd ik in deze tijd ook op mijn slechtse ervaring tot nu toe getrakteerd.
Een paar dagen voor kerst hadden we een paar van de beste golven deze zomer. Uiteraard lagen wij -Dave (kiwi), Dan (aussie), Santiago (onze lokale surf-amigo) en ik- de hele dag in het water. Als minste van dit gezelschap was ik blij met zo´n beetje iedere golf die ik nam en de rest evenredig trots dat ze het me eindelijk een beetje hadden geleerd. Later op de avond, dobberend tussen de locals, hier en daar een schilpad en een paar dolfijnen op afstand -prachtig toch?- kwam de tijd om terug te keren naar bier en hangmat. Ik was de eerste die ging. De golf kwam, ik ging, stond, keek nog eens rond, zwaaide wat, snelle hand-stand en dook moe maar voldaan weer in het water -of zoiets toch zeker- helaas werd ik daar met open armen ontvangen door een dikke uruguayaanse kwal, ik schrok me kapot en het deed onmiddelijk gigantisch zeer. Met een dikke adrenaline-rush surf- en rende ik het laatste stuk zo snel mogelijk naar het hostel. Daar kreeg ik azijn en bier, beide tegen de pijn maar het verzachtte weinig. Blijkbaar zaten de tentakels nog op mijn been, uiteindelijk heeft Dan met scheergel en creditcard mijn been schoongeschraapt zodat ik eindelijk geen gif meer binnenkreeg. Ondertussen trilde en tintelde ik zo´n beetje over mijn hele lichaam zodat hier en daar wat mensen zich zorgen begonnen te maken. Ook omdat ik niet helemaal normaal meer ademde en de meer ervaren surfers bevestigden dat dat ze nog nooit zo´n grote beet hadden gezien. Gelukkig ging het langzaam beter en zagen we af van het ziekenhuis. Er werd overgeschakeld op zelfmedicatie en iedereen had wel iets. Ik kreeg antihistamine tegen de reactie op de toxines, flink wat ibuprofen tegen de pijn, toen chips tegen de maagbloedingen van pijnstillers, steroïde creme tegen de zwelling, veel water want dat leek iemand goed in het algemeen, flinke dosis melatonine als slaapmiddel en nog wat bier want dat is tenslotte goed voor alles, niet? Eigenlijk hielp het allemaal weinig en was het gewoon een kwestie van wachten. 12 uur later was de ergste pijn eindelijk weg en viel ik in slaap. Nu, 3 weken nadien, beginnen de littekens ook eindelijk weg te trekken.
Kerst was erg gezellig, we kookten allen samen, ´s avonds al was het overdag een beetje brakjes aangezien de aussies besloten dat kerstavond geen echte feestdag was dus werd deze afgedaan met hamburgers waarna er alleen goed hard gedronken werd, ook prachtig. 2e kerstdag was het tijd om te gaan en ik zei mijn huis en familie van de afgelopen dagen gedag en was weer weg, op naar Cabo Polonio.
Voor mij een exotische versie van wat ik ken als "heeze". Voor wie dat niets zegt: een plek, totaal afgezonderd van de rest van de wereld (30 minuten in een 4x4 door de duinen om er te komen), zonder elektriciteit noch stromend water, midden in de natuur en super ontspannen. In dit geval aan een prachtig strand. Behalve een flinke colonie zeeleeuwen en een schatige vuurtoren is er zo goed als niets te zien of te doen maar toch is het zo´n plek waar je dagen kunt slijten. Ik ging echter weer verder na 2 dagen want ik wilde montevideo nog zien op mijn weg terug naar Buenos Aires waar ik nieuwjaar ging vieren. Helaas was de hoofdstad van dit land minder de moeite. Ik kwam aan op een zondag en dan hebben meer steden de gewoonte het een beetje rustig te houden, maar deze stad was ronduit uitgestorven. Niets open, op een enkele toerist na geen ziel te bekennen, helemaal niets werkelijk. Volgende dag allemaal iets beter maar voor mij is de stad nooit echt gaan bruisen. Het leven in het hostal was letterlijk en figuurlijk ook weinig interessant dus ik was een stuk gelukkiger toen ik weer op mijn bootje terug zat. Kwam gelijk 2 leuke dames tegen dus had weer plannen en gezelschap voor de volgende dagen.
Het nieuwe jaar zijn we in ieder geval goed ingegaan. Lekker rustig gegeten en gedronken met een paar vrienden en toen naar mijn oude school. De directrice had het dakterras opengegooid voor een drankje, was gezellig en ergens na 4-en gingen we op pad naar een van de mooiste clubs hier, de pacha, erg internationaal maar wel weer gezellig voor nieuwjaar. Was om half 9 terug in het hostel, precies op tijd voor het ontbijt, kortom een goede nacht gehad. In mijn laatste paar dagen nog verrassend veel gedaan, Evita museam, naar San Telmo geweest en een erg gave tangoshow gezien, allemaal een beetje vergeten in mijn eerste 4 weken schijnbaar. Het meeste deed ik met mijn vriendinnetje van de boot, leuke blonde californiaanse, vast wel te herkennen op wat foto´s die weer een keer later komen.
Nu wederom Buenos Aires verlaten, ditmaal per bus, op naar Iguazu. Dat is trouwens de plaats waar ik dit zit te schrijven, check-out was al om 10 uur en moest nu hele tijd wachten op een bus naar Rosario dus heb maar even een internetcafé opgezocht. Volgens mij wordt dit echter mijn langste bericht tot nu toe dus ga verder niet te veel woorden meer vuil maken. Voor wie het niet wist, in Iguazu liggen de grootste watervallen van de wereld, heb ze allemaal en van alle kanten gezien en ze zijn werkelijk prachtig. Heb veel foto´s uiteraard maar die, noch mijn verhalen gaan ooit zo mooi zijn als de werkelijkheid, dus slechts één advies, ga erheen, het is zeker de moeite waard.
Groeten en een kus voor mama en wie hem verder hebben wil. x B.
Op een plaats als dit gaat het nieuws en de rest van de wereld makkelijk aan je voorbij dus moet je het een beetje hebben van wat iedereen elkaar wijsmaakt. Ik leerde dat Bolivia al het vierde land in Zuid-Amerika is dat zijn visa-regulatie jegens de V.S. heeft aangescherpt, ze hebben het hier bepaald op die lui, maar de hoop is dat de internationale relaties wat verbeteren onder Obama. Nu betaalt iedere amerikaan ongeveer 200 euro voor een visa, gelukkig vindt iedereen Nederland nog steeds aardig. Verder staken ze al een tijdje bij de braziliaanse grens, gelukkig had ik geen plannen langer daar te blijven anders kon ik nu het halve land door op zoek naar een stempeltje. Maar het nieuws en vooral lach van de week was toch wel dat Zwitserland, onze hoog en inlands gelegen mede-europeanen recentelijk een onderzeeër hebben aangeschaft. Gekke jongens, die Zwitsers.
De tijd vloog voorbij daar en aangezien ik het goed naar mijn zin had besloot ik te blijven tot kerst. Helaas werd ik in deze tijd ook op mijn slechtse ervaring tot nu toe getrakteerd.
Een paar dagen voor kerst hadden we een paar van de beste golven deze zomer. Uiteraard lagen wij -Dave (kiwi), Dan (aussie), Santiago (onze lokale surf-amigo) en ik- de hele dag in het water. Als minste van dit gezelschap was ik blij met zo´n beetje iedere golf die ik nam en de rest evenredig trots dat ze het me eindelijk een beetje hadden geleerd. Later op de avond, dobberend tussen de locals, hier en daar een schilpad en een paar dolfijnen op afstand -prachtig toch?- kwam de tijd om terug te keren naar bier en hangmat. Ik was de eerste die ging. De golf kwam, ik ging, stond, keek nog eens rond, zwaaide wat, snelle hand-stand en dook moe maar voldaan weer in het water -of zoiets toch zeker- helaas werd ik daar met open armen ontvangen door een dikke uruguayaanse kwal, ik schrok me kapot en het deed onmiddelijk gigantisch zeer. Met een dikke adrenaline-rush surf- en rende ik het laatste stuk zo snel mogelijk naar het hostel. Daar kreeg ik azijn en bier, beide tegen de pijn maar het verzachtte weinig. Blijkbaar zaten de tentakels nog op mijn been, uiteindelijk heeft Dan met scheergel en creditcard mijn been schoongeschraapt zodat ik eindelijk geen gif meer binnenkreeg. Ondertussen trilde en tintelde ik zo´n beetje over mijn hele lichaam zodat hier en daar wat mensen zich zorgen begonnen te maken. Ook omdat ik niet helemaal normaal meer ademde en de meer ervaren surfers bevestigden dat dat ze nog nooit zo´n grote beet hadden gezien. Gelukkig ging het langzaam beter en zagen we af van het ziekenhuis. Er werd overgeschakeld op zelfmedicatie en iedereen had wel iets. Ik kreeg antihistamine tegen de reactie op de toxines, flink wat ibuprofen tegen de pijn, toen chips tegen de maagbloedingen van pijnstillers, steroïde creme tegen de zwelling, veel water want dat leek iemand goed in het algemeen, flinke dosis melatonine als slaapmiddel en nog wat bier want dat is tenslotte goed voor alles, niet? Eigenlijk hielp het allemaal weinig en was het gewoon een kwestie van wachten. 12 uur later was de ergste pijn eindelijk weg en viel ik in slaap. Nu, 3 weken nadien, beginnen de littekens ook eindelijk weg te trekken.
Kerst was erg gezellig, we kookten allen samen, ´s avonds al was het overdag een beetje brakjes aangezien de aussies besloten dat kerstavond geen echte feestdag was dus werd deze afgedaan met hamburgers waarna er alleen goed hard gedronken werd, ook prachtig. 2e kerstdag was het tijd om te gaan en ik zei mijn huis en familie van de afgelopen dagen gedag en was weer weg, op naar Cabo Polonio.
Voor mij een exotische versie van wat ik ken als "heeze". Voor wie dat niets zegt: een plek, totaal afgezonderd van de rest van de wereld (30 minuten in een 4x4 door de duinen om er te komen), zonder elektriciteit noch stromend water, midden in de natuur en super ontspannen. In dit geval aan een prachtig strand. Behalve een flinke colonie zeeleeuwen en een schatige vuurtoren is er zo goed als niets te zien of te doen maar toch is het zo´n plek waar je dagen kunt slijten. Ik ging echter weer verder na 2 dagen want ik wilde montevideo nog zien op mijn weg terug naar Buenos Aires waar ik nieuwjaar ging vieren. Helaas was de hoofdstad van dit land minder de moeite. Ik kwam aan op een zondag en dan hebben meer steden de gewoonte het een beetje rustig te houden, maar deze stad was ronduit uitgestorven. Niets open, op een enkele toerist na geen ziel te bekennen, helemaal niets werkelijk. Volgende dag allemaal iets beter maar voor mij is de stad nooit echt gaan bruisen. Het leven in het hostal was letterlijk en figuurlijk ook weinig interessant dus ik was een stuk gelukkiger toen ik weer op mijn bootje terug zat. Kwam gelijk 2 leuke dames tegen dus had weer plannen en gezelschap voor de volgende dagen.
Het nieuwe jaar zijn we in ieder geval goed ingegaan. Lekker rustig gegeten en gedronken met een paar vrienden en toen naar mijn oude school. De directrice had het dakterras opengegooid voor een drankje, was gezellig en ergens na 4-en gingen we op pad naar een van de mooiste clubs hier, de pacha, erg internationaal maar wel weer gezellig voor nieuwjaar. Was om half 9 terug in het hostel, precies op tijd voor het ontbijt, kortom een goede nacht gehad. In mijn laatste paar dagen nog verrassend veel gedaan, Evita museam, naar San Telmo geweest en een erg gave tangoshow gezien, allemaal een beetje vergeten in mijn eerste 4 weken schijnbaar. Het meeste deed ik met mijn vriendinnetje van de boot, leuke blonde californiaanse, vast wel te herkennen op wat foto´s die weer een keer later komen.
Nu wederom Buenos Aires verlaten, ditmaal per bus, op naar Iguazu. Dat is trouwens de plaats waar ik dit zit te schrijven, check-out was al om 10 uur en moest nu hele tijd wachten op een bus naar Rosario dus heb maar even een internetcafé opgezocht. Volgens mij wordt dit echter mijn langste bericht tot nu toe dus ga verder niet te veel woorden meer vuil maken. Voor wie het niet wist, in Iguazu liggen de grootste watervallen van de wereld, heb ze allemaal en van alle kanten gezien en ze zijn werkelijk prachtig. Heb veel foto´s uiteraard maar die, noch mijn verhalen gaan ooit zo mooi zijn als de werkelijkheid, dus slechts één advies, ga erheen, het is zeker de moeite waard.
Groeten en een kus voor mama en wie hem verder hebben wil. x B.
-
08 Januari 2009 - 22:59
Maaike Cornelis:
amai!
jouw verhalen zijn adembenemend!!
het moeten geweldige tijden voor je zijn!!
echt chapeau! -
09 Januari 2009 - 08:26
Naomi:
Wauw, Bram. Je bent een echte surfdude aan het worden! -
09 Januari 2009 - 08:35
Yvonne (en Herman):
Jij weet een mens echt blij te maken met je gezellige zon-,zee- en strandverhalen, terwijl het hier 10 graden vriest.
Nog de beste wensen voor dit bijzondere jaar voor jou; dat je zo door mag gaan met genieten, zonder letterlijke of figuurlijke kwallen tegen te komen. -
09 Januari 2009 - 10:47
De Blommen:
Beste Bram,
Een fantastisch 2009 toegewenst.
Heerlijk die verwarmende verhalen terwijl wij hier ïngevroren zijn.
Gr. de Blommen -
09 Januari 2009 - 10:56
Hesje:
BRAM HULST
Ik schrik me helemaal kapot over je kwallen verhaal, greep meteen de telefoon om Co en Chris te bellen over hoe je toestand nu was, toen ik las dat het al 3 weken geleden was!! doe je wel een beetje voorzichtig met jezelf, wil je graag heel thuis, dank u!
Wel echt super vette verhalen weer, ik kan niet wachten op je foto's. Hier alles goed, beetje ziek geweest. het is nogsteeds heel mooi besneeuwd hier. heb vorige week met Bart voor het eerst op de vlaes geschaats op noren uit het jaar ug haha. na 10 min hadden we kramp maar wel op natuur ijs geschaats!!!
Ja dat was het alweer verder niet veel bijzonders.
Heb nu al weer zin in je volgende verhaal!
Veel plezier daaro
Kus Hesje -
09 Januari 2009 - 14:46
Guus VdH:
Dag kerel!
Niet slecht, niet slecht. Klinkt ( behalve die kwal) allemaal erg de moeite waard! Wij zitten hier nog flink aan de blok, volgende week aftrap. Dan Les Trois Vallees! Kom gerust even langs..
Groet G -
10 Januari 2009 - 11:39
Anne:
Hee Brammetje,
Ik snap dat je af en toe behoefte hebt aan aandacht, maar om dit nou te gaan zoeken onder de zeebewoners (die je dus wel met open armen ontvangen) vind ik toch wel een beetje raar. Hopelijk geneest het goed nu!
Verder blij om te horen dat alles je zo goed bevalt. Ben benieuwd naar je volgende verhaal!
En als je madje en sjors nog ontmoet, geef ze dan een dikke zoen van me! (dat moeten ze ook van mij aan jou geven btw, niet dat je daarvan op gaat kijken)
Hier alles prima, lekker O&N gehad (onze ouders hebben zich ook vermaakt met een tal flessen wijn, de mama's hadden wat paracetamolletjes nodig op 1 januari) en bij kunnen slapen, nu weer vol aan de slag. Heb er weer mega veel zin in iig.
Veel plezier nog!!
Liefs Anne -
11 Januari 2009 - 14:03
Huib.:
Ik ben toen met de auto van BA naar Iguazu (iwazu)gereden..wat een eind weg is dat.
Geniet van je geweldige reis.
Huib. -
13 Januari 2009 - 22:49
Marit:
Hej Bram!
Klinkt allemaal super (behalve het kwallenverhaal)!! Over een weekje zit ik er ook al! kan echt niet wachten, en helemaal niet als ik dit soort verhalen lees!!
heel fijne tijd nog! en tot in Peru ;) -
25 Januari 2009 - 14:50
Tante Jack:
ben nu bij Tineke en Hein en lees daar voor het eerst iets van jouw reis. Wat geweldig wat je allemaal beleefd. Als je weer gezond en wel thuis bent wil ik graag alles eens van jezelf horen en wie weet ook heel veel foto´s zien.
Groetjes tante Jack en ome Ed -
16 Februari 2009 - 07:47
Hesje:
hey brammie !!!
Hoe is het? al als een neger gekleurd?
Ben benieuwd wat je nu allemaal weer uit spookt:)
Het neefje van Bart wil misschien volgend jaar naar de universiteit van Buenos Aires... hoe je het ook schrijft. om spaans te leren en daarna een project te gaan doen om wiskunde te gaan geven.. mocht je eens wat tijd over hebben wil je dan hem wat tips sturen of dingen die juist erg gaaf zijn ofzo.... zijn mail adres is. Yorick_Limpisan@live.nl
jij bent btw al bijna jarig!!!!!!!
waar ben je eigenlijk nu?
Tot snel liefs hesje -
19 Februari 2009 - 18:28
Van Dijk En De Jong :
Hey Bram!
het wordt tijd voor een nieuw bericht op waarbenjij.nu want wie waren ook alweer die leuke Nederlanders met wie je de zoutvlakte van Bolivia hebt bezocht??
Wij zijn in Buenos Aires en Ebel is weer topfit (de parasiet is dood, want dat bleek het te zijn!)
De foto´s die we van je hebben gemaakt mailen we je binnenkort.
Hoe was La Paz?????
groeten van Ebel en Marissa -
23 Februari 2009 - 10:27
Rens:
Hoi Bram,
ik ben je verhalen niet moe hoor, meer, meer en nog eens meer. Daarbij je foto's erg mooi. fantastisch hoor wat je allemaal meemaakt. Hier is het druilerig carnavalsweer, alhoewel het overwegend wel droog is geweest, toch zal de volgende week en daarna het aantal snotneuzen in de praktijk toenemen.
Nog veel reisplezier en he fijne varjaardag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
