Tranquilo Uruguay en de feestdagen

Het drukke Buenos Aires achter me gelaten en onderweg iedere andere grote plaats overgeslagen, zat ik na slechts een paar uur reizen op een van de mooiste stranden van Uruguay. Met een lekker zonnentje en een prima briesje was het goed toeven daar. Het dorpje is lekker klein, 2 restaurantjes, een supermarktje en 5 vissers zonder veel westerse luxe als bijvoorbeeld één pinautomaat. Gelukkig niet echt de plaats waar je veel geld kwijtraakt en het hostal accepteerde creditcards. Deze was heerlijk, met een gezellige bar op het strand en het hostal 200 meter verderop, doet het zijn naam -tranquilo- zeker eer aan. Dit paradijs op aarde trok aardig wat backpackers dus was het altijd gezellig rond hostel en op het strand. We verdeden onze tijd met voetbal, beachvolley, paardrijden, veel surfen -gaat werkelijk steeds beter- en een hoop drank met nog sterkere verhalen.

Op een plaats als dit gaat het nieuws en de rest van de wereld makkelijk aan je voorbij dus moet je het een beetje hebben van wat iedereen elkaar wijsmaakt. Ik leerde dat Bolivia al het vierde land in Zuid-Amerika is dat zijn visa-regulatie jegens de V.S. heeft aangescherpt, ze hebben het hier bepaald op die lui, maar de hoop is dat de internationale relaties wat verbeteren onder Obama. Nu betaalt iedere amerikaan ongeveer 200 euro voor een visa, gelukkig vindt iedereen Nederland nog steeds aardig. Verder staken ze al een tijdje bij de braziliaanse grens, gelukkig had ik geen plannen langer daar te blijven anders kon ik nu het halve land door op zoek naar een stempeltje. Maar het nieuws en vooral lach van de week was toch wel dat Zwitserland, onze hoog en inlands gelegen mede-europeanen recentelijk een onderzeeër hebben aangeschaft. Gekke jongens, die Zwitsers.

De tijd vloog voorbij daar en aangezien ik het goed naar mijn zin had besloot ik te blijven tot kerst. Helaas werd ik in deze tijd ook op mijn slechtse ervaring tot nu toe getrakteerd.
Een paar dagen voor kerst hadden we een paar van de beste golven deze zomer. Uiteraard lagen wij -Dave (kiwi), Dan (aussie), Santiago (onze lokale surf-amigo) en ik- de hele dag in het water. Als minste van dit gezelschap was ik blij met zo´n beetje iedere golf die ik nam en de rest evenredig trots dat ze het me eindelijk een beetje hadden geleerd. Later op de avond, dobberend tussen de locals, hier en daar een schilpad en een paar dolfijnen op afstand -prachtig toch?- kwam de tijd om terug te keren naar bier en hangmat. Ik was de eerste die ging. De golf kwam, ik ging, stond, keek nog eens rond, zwaaide wat, snelle hand-stand en dook moe maar voldaan weer in het water -of zoiets toch zeker- helaas werd ik daar met open armen ontvangen door een dikke uruguayaanse kwal, ik schrok me kapot en het deed onmiddelijk gigantisch zeer. Met een dikke adrenaline-rush surf- en rende ik het laatste stuk zo snel mogelijk naar het hostel. Daar kreeg ik azijn en bier, beide tegen de pijn maar het verzachtte weinig. Blijkbaar zaten de tentakels nog op mijn been, uiteindelijk heeft Dan met scheergel en creditcard mijn been schoongeschraapt zodat ik eindelijk geen gif meer binnenkreeg. Ondertussen trilde en tintelde ik zo´n beetje over mijn hele lichaam zodat hier en daar wat mensen zich zorgen begonnen te maken. Ook omdat ik niet helemaal normaal meer ademde en de meer ervaren surfers bevestigden dat dat ze nog nooit zo´n grote beet hadden gezien. Gelukkig ging het langzaam beter en zagen we af van het ziekenhuis. Er werd overgeschakeld op zelfmedicatie en iedereen had wel iets. Ik kreeg antihistamine tegen de reactie op de toxines, flink wat ibuprofen tegen de pijn, toen chips tegen de maagbloedingen van pijnstillers, steroïde creme tegen de zwelling, veel water want dat leek iemand goed in het algemeen, flinke dosis melatonine als slaapmiddel en nog wat bier want dat is tenslotte goed voor alles, niet? Eigenlijk hielp het allemaal weinig en was het gewoon een kwestie van wachten. 12 uur later was de ergste pijn eindelijk weg en viel ik in slaap. Nu, 3 weken nadien, beginnen de littekens ook eindelijk weg te trekken.

Kerst was erg gezellig, we kookten allen samen, ´s avonds al was het overdag een beetje brakjes aangezien de aussies besloten dat kerstavond geen echte feestdag was dus werd deze afgedaan met hamburgers waarna er alleen goed hard gedronken werd, ook prachtig. 2e kerstdag was het tijd om te gaan en ik zei mijn huis en familie van de afgelopen dagen gedag en was weer weg, op naar Cabo Polonio.

Voor mij een exotische versie van wat ik ken als "heeze". Voor wie dat niets zegt: een plek, totaal afgezonderd van de rest van de wereld (30 minuten in een 4x4 door de duinen om er te komen), zonder elektriciteit noch stromend water, midden in de natuur en super ontspannen. In dit geval aan een prachtig strand. Behalve een flinke colonie zeeleeuwen en een schatige vuurtoren is er zo goed als niets te zien of te doen maar toch is het zo´n plek waar je dagen kunt slijten. Ik ging echter weer verder na 2 dagen want ik wilde montevideo nog zien op mijn weg terug naar Buenos Aires waar ik nieuwjaar ging vieren. Helaas was de hoofdstad van dit land minder de moeite. Ik kwam aan op een zondag en dan hebben meer steden de gewoonte het een beetje rustig te houden, maar deze stad was ronduit uitgestorven. Niets open, op een enkele toerist na geen ziel te bekennen, helemaal niets werkelijk. Volgende dag allemaal iets beter maar voor mij is de stad nooit echt gaan bruisen. Het leven in het hostal was letterlijk en figuurlijk ook weinig interessant dus ik was een stuk gelukkiger toen ik weer op mijn bootje terug zat. Kwam gelijk 2 leuke dames tegen dus had weer plannen en gezelschap voor de volgende dagen.

Het nieuwe jaar zijn we in ieder geval goed ingegaan. Lekker rustig gegeten en gedronken met een paar vrienden en toen naar mijn oude school. De directrice had het dakterras opengegooid voor een drankje, was gezellig en ergens na 4-en gingen we op pad naar een van de mooiste clubs hier, de pacha, erg internationaal maar wel weer gezellig voor nieuwjaar. Was om half 9 terug in het hostel, precies op tijd voor het ontbijt, kortom een goede nacht gehad. In mijn laatste paar dagen nog verrassend veel gedaan, Evita museam, naar San Telmo geweest en een erg gave tangoshow gezien, allemaal een beetje vergeten in mijn eerste 4 weken schijnbaar. Het meeste deed ik met mijn vriendinnetje van de boot, leuke blonde californiaanse, vast wel te herkennen op wat foto´s die weer een keer later komen.

Nu wederom Buenos Aires verlaten, ditmaal per bus, op naar Iguazu. Dat is trouwens de plaats waar ik dit zit te schrijven, check-out was al om 10 uur en moest nu hele tijd wachten op een bus naar Rosario dus heb maar even een internetcafé opgezocht. Volgens mij wordt dit echter mijn langste bericht tot nu toe dus ga verder niet te veel woorden meer vuil maken. Voor wie het niet wist, in Iguazu liggen de grootste watervallen van de wereld, heb ze allemaal en van alle kanten gezien en ze zijn werkelijk prachtig. Heb veel foto´s uiteraard maar die, noch mijn verhalen gaan ooit zo mooi zijn als de werkelijkheid, dus slechts één advies, ga erheen, het is zeker de moeite waard.

Groeten en een kus voor mama en wie hem verder hebben wil. x B.